Jakiś czas temu rozmawiałem z uczniami o tym dlaczego tak panicznie boją się tablicy. Co powoduje, że tak niechętnie podchodzą do tablicy?

Przypomnij sobie jakie uczucia przywoływała u ciebie tablica szkolna? Chodzi mi dokładnie o moment, gdy zostałeś wywołany przez nauczyciela do tablicy. Cieszyłeś się idąc do tablicy? Ja nie. Raczej czułem się zestresowany i miałem negatywne odczucia.

Z większości wypowiedzi moich uczniów wynika, że kojarzą oni tablicę z pałą, kapą po prostu z oceną niedostateczną i nieprzyjemną chwilą. Boją się, że popełnią jakiś głupi błąd, zostaną ośmieszeni. Mają wrażenie, że nauczyciel robi im na złość, twierdzą, że wynika to z zachowania nauczyciela.

Ja do tablicy chodziłem raczej wtedy, gdy zostałem wezwany do odpowiedzi, rzadziej tak po prostu, żeby poćwiczyć. Czasami sam się zgłaszałem ale większość nauczycieli sprawiało, że czułem się niekomfortowo. Na moje samopoczucie składało się więcej czynników. Nie obwiniałbym tylko nauczyciela.

Dziś jako nauczyciel dochodzę do wniosku, że uczniom brakuje pozytywnych doświadczeń, skojarzeń z tablicą. Dlatego na moje pytanie, kto chciałby podejść do tablicy, żeby sobie przećwiczyć  omawiane zagadnienie i sprawdzić czy myśli we właściwy sposób, zgłaszała sie jedna lub dwie osoby. Byli to zawsze uczniowie z dobrymi wynikami w nauce. Nie zdarzało się jednak, aby z własnej woli podszedł uczeń, który miał problem z omawianym zagadnieniem, ponieważ wiedział, że nie potrafi sobie z nim poradzić. Bardzo chciałem, aby pozbyli się tego negatywnego nastawienia i strachu przed podejmowaniem podobnych wyzwań. Porozmawialiśmy trochę na temat roli tablicy, ucznia przy tablicy, podejścia nauczyciela i trochę się zmieniło. Wymagało to czasu ale opłacało się. Dogadaliśmy się 🙂

Uczniowie powinni mieć dokładnie określone zasady jakie panują na lekcji. Każdy lubi wiedzieć na czym stoi. Co możne a czego nie. Kiedy i za co otrzymuje ocenę. Oto jakie nastawienie powinni mieć uczniowie i nauczyciele:

• że idąc do tablicy nie muszą zawsze umieć  perfekcyjnie omówionego tematu – ćwiczymy, żeby się nauczyć,
• że błędy można popełniać, bo przecież na błędach się uczymy,
• że pójście do tablicy nie jest karą tylko rodzajem pracy indywidualnej, gdzie uczeń otrzymuje bezpośrednią pomoc od nauczyciela przy wykonywaniu ćwiczenia,
• że nauczyciel nie jest katem, nauczyciel chce pomóc a nie zaszkodzić, jego celem jest nauczyć cię,
• że jeśli wykonujemy ćwiczenia to uczeń nie może dostać pały za nieprawidłowo wykonane zadanie przy tablicy, bo jest to ćwiczenia a nie odpowiedź. Może dostać nawet plusa za aktywność na lekcji w końcu zgłaszając się do tablicy wyraził swoją chęć działania. Chciał się nauczyć, sprawdzić czy dobrze opanował zagadnienie.  (Prwawidłowo wykonane ćwiczenie z pomocą nauczyciela, może zachęcić ucznia do podejmowania kolejnych wyzwań.)
• Nie wszystko musi być zawsze na ocenę.

Dzięki dokładym omówieniu zasad i wzajemnych oczekiwań, liczba uczniów chętnie podejmujących działania przy tablicy, zwiększyła się 🙂 Niektórzy znacznie poprawili swoje wyniki w nauce angażując się bardziej w trakcie lekcji. Nie boją się już odezwać – co mnie bardzo cieszy. Oczywiście są i tacy, którzy uczyć się nie chcą i koniec, nie ma rady. Jak uczeń nie chce to nauczyciel cuda może robić i tak nic z tego nie będzie.

uczeń + nauczyciel = współpraca

Nauka to nie kara. Przy odpowiednim nastawieniu można czerpać ogromną przyjemność z uczenia się (i nauczania ;)). Najważniejsze są pozytywne skojarzenia z przedmiotem a potem jest już z górki.  Staram się czerpać ze złych i dobrych doświaczeń własnych, z doświadczeń innych nauczycieli i z doświadczeń uczniów, aby doskonalić swój warsztat pracy. Nie jestem idealnym nauczycielm – dlatego rozmawiam z moimi uczniami, aby nasza współpraca układała nam się jak najlepiej. Najfajniesze w zawodzie nauczyciela jest to, że zawsze są jakieś wyzwania – nie sposób się nudzić 🙂

A jakie są twoje doświadczenia i odczucia związane z tablicą szkolną/ze szkołą? Zostaw komentarz 🙂