Wiersz przedstawiony poniżej otrzymałem jako prezent na zakończenie kursu, który prowadziłem dla przesympatycznej CZWÓRKI w marcu 2009 roku. Pozdrowieniami dla Pani Marii, Pani Jadwigi, Pani Ireny i Pana Ryszarda. Danke. 

 

Polacy nie gęsi

i swój język mają,

ale nie zaszkodzi

gdy i obce znają.

Zatem,

co jest i światłe

i brzmi dumnie,

uczą się coraz chętniej

i,

trzeba przyznać,

tłumnie.

Wszak od przybytku

głowa mądremu nie pęka

acz to,

bywa,

i mozół i udręka.

Nie tyle

uczniów,

co nauczycieli,

bo często osiągają dużo mniej,

niż z siebie dają

i uzyskać by chcieli.

Na szczęście nie tylko zawód

w belferski zawód wpisany:

zdarzają się uczniowie cymes,

dobrzy jak miód

i plaster, który goi

gdy przyłożyć go do rany.

Albo babcia,

która w tej nauce

chce dogonić wnuka

i,

zamiast heklować,

po nocach wkuwa,

bo,

chcąc mówić biegle,

uporczywie duka.

W Empiku uczą się

parlać, spikać i szprechać

wielkie chętnych zastępy,

a wśród nich zdolniacha

i przeciętnie tępy.

Proweniencji, maści i roczników

jest tam zaiste bez liku,

ale nikt z tego powodu

nie podnosi krzyku.

Bo niby w rubryce Nur Für…

wyodrębnić tego

kto kiep

lub,

nie daj Boże,

jakowyś terrorysta i świr.

Brrr,,,,,,

Takiej segregacji

nikt w dobrym towarzystwie

nie da,

a wcześniej nie przyzna

jej autorom racji.

To szkoła europejskich manier

zachęty  i adoracji.

Pochwała dobrej roboty

i rozumu w rozruchu,

który i bez marketingu

jesst liderem posłuchu

u tych,

co widzą, słyszą, czują

i CHCĄ

być

ze światem RAZEM,

na BIEŻĄCO!

Ad multos annos Profesorze!

Vielen Dank za trud,

bo on obraca się w cud

dialogu

miłego ludziom i Bogu.

Übung macht den Meister!

Nic dodać, nic ująć!

Najlepiej dowieść tej prawdy

solidnie pracując.

Podpisując ten cyrograf – laudację

na dole 

chcemy dodać blasku

naszej wspólnej szkole.

My, czyli uczniowie

z niemieckiej zerówki,

jeszcze nie mistrzowie,

ale już nie niemoty,

językowe „Nówki”.