(Ten rozdział pochodzi z książki Deutsch mit Akkusativ und Pommes, bitte!  Książkę można nabyć w formacie PDF klikając TU lub czytać na blogu. Co jakiś czas będę publikował kolejne rozdziały. Życzę miłej lektury!)

Gdyby nie der, die, das byłyby Niemcy z nas. Problemy z rodzajnikiem zdarzają się każdemu. Nawet w języku ojczystym mylimy czasem rodzaje – męski, żeński i nijaki, które mają odpowiedniki w rodzajnikach w języku niemieckim: ten – der, ta – die, to – das. Wielu moich słuchaczy zapytanych o rodzaj słowa torbiel odpowiedziało ten, a w rzeczywistości jest ta torbiel. Ale skąd właściwie wiemy, że należy w języku polskim użyć takiego, a nie innego rodzaju? Kieruje nami wyczucie. Nie znając słowa, potrafi my prawidłowo dopasować rodzaj. Na przykład wzdryngiwacz do wikarewki ma zaimek ten, pinczandówa ta, spiarato to. Oczywiście o rodzaju decyduje końcówka rzeczownika. Polak używa rodzajów odruchowo, automatycznie, gdyż od dzieciństwa poznaje ten język. W języku niemieckim z czasem będziemy podobnie reagować, ponieważ pewne końcówki rzeczownika będą podpowiadać nam rodzajnik. Jednak na początku należy uczyć się rzeczowników zawsze z rodzajnikiem. Wszystko należy przyswajać w małych dawkach i regularnie. Litra wody mineralnej też przecież nie wypijamy na tzw. ex’a, tylko stopniowo, łyk po łyku, szklanka po szklance.