Wszystkie wpisy, których autorem jest AKI Arkadiusz Gerlic

Przekaż swój 1% podatku

Hallo,

jak co roku będziemy rozliczać się z fiskusem. W związku z tym chciałem wam przypomnieć, że możemy w naszym zeznaniu rocznym wskazać organizację pożytku publicznego, której przekażemy 1% naszego podatku. Warto skorzystać z tej możliwości i pomóc potrzebującym. To nic nie kosztuje.

Ja przekazuję mój jeden procent mojej dawnej uczennicy Katarzynie Wir – Konas. Kasia jest niepełnosprawna od urodzenia. W wyniku wrodzonych wad kończyn, lekarz amputował jej nogę. Od tamtej pory Kasia chodzi dzięki protezie. Dobra proteza to wszystko czego Kasia potrzebuje. Dzięki dobrej protezie Kasia może prowadzić „normalne” życie a protezy do tanich nie należą. Jeśli nie wiesz lub nie podjąłeś jeszcze decyzji komu przekazać swój 1 % podatku, zachęcam Cię do przekazania go Kasi. Dla nas ten 1 % nic nie znaczy ale dla Kasi może znaczyć wszystko. Poniżej informacja jak przekazać 1%. Dziękuję

Rodzajnik określony i nieokreślony – część 3

(Ten rozdział pochodzi z książki Deutsch mit Akkusativ und Pommes, bitte!Książkę można nabyć w formacie PDF klikając TU lub czytać na blogu. Co jakiś czas będę publikował kolejne rozdziały. Życzę miłej lektury!)

Dativ, dem – einem (rodzaj męski)
Chcąc powiedzieć: Pomagam dziadkowi (pytanie komu? pomagam = dziadkowi = Dativ), musimy użyć rodzajnika nieokreślonego, ponieważ mówimy o jakimś tam dziadku, nie wiemy o jakiego albo czyjego dziadka chodzi.

Jeśli wiemy, że dziadek – Opa ma rodzajnik określony der, to musimy użyć rodzajnika nieokreślonego einem.

Chcąc powiedzieć: Pomagam temu dziadkowi (pytanie komu? pomagam = dziadkowi = Dativ), musimy użyć rodzajnika określonego, ponieważ mówimy o tym konkretnym dziadku, o którym wcześniej wspomnieliśmy.
Jeśli wiemy, że dziadek – Opa ma rodzajnik określony der, to musimy użyć rodzajnika określonego dem.

Dativ, der – einer (rodzaj żeński)
Chcąc powiedzieć: Pomagam babci (pytanie komu? pomagam = babci = Dativ), musimy użyć rodzajnika nieokreślonego, ponieważ mówimy o jakiejś tam babci, nie wiemy o jaką albo czyją babcię chodzi.
Jeśli wiemy, że babcia – Oma ma rodzajnik określony die, to musimy użyć rodzajnika nieokreślonego einer.

Chcąc powiedzieć: Pomagam tej babci (pytanie komu? pomagam = babci = Dativ), musimy użyć rodzajnika określonego, ponieważ mówimy o tej konkretnej babci, o której wcześniej wspomnieliśmy.
Jeśli wiemy, że babcia – Oma ma rodzajnik określony die, to musimy użyć rodzajnika określonego der.

Dativ, dem – einem (rodzaj nijaki)
Chcąc powiedzieć: Pomagam dziecku (pytanie komu? pomagam = dziecku = Dativ), musimy użyć rodzajnika nieokreślonego, ponieważ mówimy o jakimś tam dziecku, nie wiemy o jakie albo czyje dziecko chodzi.
Jeśli wiemy, że dziecko – Kind ma rodzajnik określony das, to musimy użyć rodzajnika nieokreślonego einem.

Chcąc powiedzieć: Pomagam temu dziecku (pytanie komu? pomagam = dziecku = Dativ), musimy użyć rodzajnika określonego, ponieważ mówimy o tym konkretnym dziecku, o którym wcześniej wspomnieliśmy.
Jeśli wiemy, że dziecko – Kind ma rodzajnik określony das, to musimy użyć rodzajnika określonego dem.

Liczba mnoga
Liczba mnoga w Datv’ie nie posiada rodzajnika nieokreślonego, a rodzajnik określony jest zawsze den i do rzeczownika dochodzi końcówka -n. Np.: Ich helfe Kindern. / Ich helfe den Kindern.

Kluczem do poprawnego posługiwania się rodzajnikiem określonym i nieokreślonym jest oczywiście znajomość rodzajnika rzeczownika. Trzeba wiedzieć, że np. Mann to der, Frau to die, a Kind to das.
Wielu ludzi uczy się tych tabel na pamięć, co odradzam. Jest to równie nieskuteczne, jak uczenie się słówek metodą kłucia list. Z tabel, które tu przedstawiłem należy jak najczęściej korzystać, a same wejdą do głowy. Poniżej zestaw tabel rodzajnika określonego i nieokreślonego:

Kolejnym ważnym zagadnieniem jest odmiana rodzajnika z przymiotnikiem. Ponieważ przymiotnik tak jak rodzajnik przyjmuje w odpowiednim przypadku odpowiednią końcówkę ale o tym przeczytasz dopiero w następnym wpisie.

Rodzajnik określony i nieokreślony – część 2

(Ten rozdział pochodzi z książki Deutsch mit Akkusativ und Pommes, bitte!Książkę można nabyć w formacie PDF klikając TU lub czytać na blogu. Co jakiś czas będę publikował kolejne rozdziały. Życzę miłej lektury!)

Akkusativ, den – einen (rodzaj męski)
Chcąc powiedzieć: Mam psa (pytanie kogo? co? mam = psa = Akkusativ), musimy użyć rodzajnika nieokreślonego, ponieważ mówimy o jakimś tam psie, nie wiemy o jakiego psa chodzi.
Jeśli wiemy, że pies – Hund ma rodzajnik określony der, to musimy użyć rodzajnika nieokreślonego einen.

Chcąc powiedzieć: Kocham tego psa (pytanie kogo? co? kocham = psa = Akkusativ), musimy użyć rodzajnika określonego, ponieważ mówimy o tym konkretnym psie, o którym wcześniej wspomnieliśmy.
Jeśli wiemy, że pies – Hund ma rodzajnik określony der, to musimy użyć rodzajnika określonego den.

Akkusativ, die – eine (rodzaj żeński)
Chcąc powiedzieć: Mam kobietę (pytanie kogo? co? mam = kobietę = Akkusativ),musimy użyć rodzajnika nieokreślonego, ponieważ mówimy o jakiejś tam kobiecie, nie wiemy o jaką kobietę chodzi.
Jeśli wiemy, że kobieta – Frau ma rodzajnik określony die, to musimy użyć rodzajnika nieokreślonego eine.

Chcąc powiedzieć: Kocham tę kobietę (pytanie kogo? co? kocham = kobietę = Akkusativ), musimy użyć rodzajnika określonego, ponieważ mówimy o tej konkretnej kobiecie, o której wcześniej wspomnieliśmy.
Jeśli wiemy, że kobieta – Frau ma rodzajnik określony die, to musimy użyć
rodzajnika określonego die.

Akkusativ, das – ein (rodzaj nijaki)
Chcąc powiedzieć: Mam dziecko (pytanie kogo? co? mam = dziecko = Akkusativ), musimy użyć rodzajnika nieokreślonego, ponieważ mówimy o jakimś tam dziecku, nie wiemy o jakie dziecko chodzi.
Jeśli wiemy, że dziecko – Kind ma rodzajnik określony das, to musimy użyć rodzajnika nieokreślonego ein.

Chcąc powiedzieć: Kocham to dziecko (pytanie kogo? co? kocham = dziecko = Akkusativ), musimy użyć rodzajnika określonego, ponieważ mówimy o tym konkretnym dziecku, o którym wcześniej wspomnieliśmy.
Jeśli wiemy, że dziecko – Kind ma rodzajnik określony das, to musimy użyć rodzajnika określonego das.

Liczba mnoga
Liczba mnoga w Akkusativie nie posiada rodzajnika nieokreślonego, a rodzajnik określony jest zawsze die. Na przykład: Ich habe Hunde. / Ich liebe die Hunde.

Ciąg dalszy nastąpi… Kolejna część będzie dotyczyć rodzajników w Dativie.

Rodzajnik określony i nieokreślony

(Ten rozdział pochodzi z książki Deutsch mit Akkusativ und Pommes, bitte!Książkę można nabyć w formacie PDF klikając TU lub czytać na blogu. Co jakiś czas będę publikował kolejne rozdziały. Życzę miłej lektury!)

Rodzajniki sprawiają ogromne problemy uczącym się języka niemieckiego. W tym rozdziale wyjaśnię na podstawie różnych przykładów, jak korzystać z tabel gramatycznych, które przedstawiają odmianę rodzajnika nieokreślonego i określonego.

Rodzajnika nieokreślonego używamy, jak sama nazwa wskazuje, wtedy gdy mówimy o rzeczach bliżej nieokreślonych. Natomiast rodzajnika określonego używamy, kiedy mówimy o rzeczach bliżej określonych. Rodzajniki odmienia się przez przypadki. W języku niemieckim wyróżniamy cztery przypadki: Nominativ, Akkusaativ, Dativ i Genitiv.
Omówię tylko trzy przypadki (Nominativ, Akkusativ, Dativ), które – moim zdaniem – odgrywają najważniejszą rolę w języku niemieckim i które zaliczam do podstaw.
Na każdy rodzajnik określony przypada rodzajnik nieokreślony, np.:
der – ein (rodzaj męski),
die – eine (rodzaj żeński),
das – ein (rodzaj nijaki).
Przejdźmy zatem do rodzajników w Nominativie.

Nominativ, der – ein (rodzaj męski)
Chcąc powiedzieć: To jest mężczyzna (pytanie kto? co? to jest = mężczyzna = Nominativ), musimy użyć rodzajnika nieokreślonego, ponieważ mówimy o jakimś tam mężczyźnie, bliżej nieokreślonym, nie wiemy, o jakiego mężczyznę chodzi.
Jeśli wiemy, że mężczyzna – Mann ma rodzajnik określony der, to musimy
użyć rodzajnika nieokreślonego ein.

Czyli: Das ist ein Mann.

Chcąc powiedzieć: Ten mężczyzna jest duży (pytanie kto? co? to jest = mężczyzna = Nominativ), musimy użyć rodzajnika określonego, ponieważ mówimy o tym konkretnym mężczyźnie, o którym wcześniej wspomnieliśmy.
Jeśli wiemy, że mężczyzna – Mann ma rodzajnik określony der, to musimy
użyć teraz rodzajnika określonego der.

Czyli: Der Mann ist groß.

Nominativ, die – eine (rodzaj żeński)
Chcąc powiedzieć: To jest kobieta (pytanie kto? co? to jest = kobieta = Nominativ), musimy użyć rodzajnika nieokreślonego, ponieważ mówimy o jakiejś tam kobiecie, bliżej nieokreślonej, nie wiemy, o jaką kobietę chodzi.
Jeśli wiemy, że kobieta – Frau ma rodzajnik określony die, to musimy użyć rodzajnika nieokreślonego eine.

Chcąc powiedzieć: Ta kobieta jest ładna (pytanie kto? co? to jest = kobieta = Nominativ), musimy użyć rodzajnika określonego, ponieważ mówimy o tej konkretnej kobiecie, o której wcześniej wspomnieliśmy.
Jeśli wiemy, że kobieta – Frau ma rodzajnik określony die, to musimy użyć teraz rodzajnika określonego die.

Nominativ, das – ein (rodzaj nijaki)
Chcąc powiedzieć: To jest dziecko (pytanie kto? co? to jest = dziecko = Nominativ), musimy użyć rodzajnika nieokreślonego, ponieważ mówimy o jakimś tam dziecku, bliżej nieokreślonym, nie wiemy, o jakie dziecko chodzi.
Jeśli wiemy, że dziecko – Kind ma rodzajnik określony das, to musimy użyć rodzajnika nieokreślonego ein.

Chcąc powiedzieć: To dziecko jest małe (pytanie kto? co? to jest= dziecko = Nominativ) musimy użyć rodzajnika określonego, ponieważ mówimy o tym konkretnym dziecku, o którym wcześniej wspomnieliśmy. Jeśli wiemy, że dziecko – Kind ma rodzajnik określony das, to musimy użyć rodzajnika określonego das.

Liczba mnoga
Liczba mnoga w Nominativie nie posiada rodzajnika nieokreślonego a rodzajnik określony jest zawsze die. Np.: Das sind Kinder. / Die Kinder sind klein.

Ciąg dalszy nastąpi… Kolejna część będzie dotyczyć rodzajników w Akkusativie.

Rodzajniki

(Ten rozdział pochodzi z książki Deutsch mit Akkusativ und Pommes, bitte!  Książkę można nabyć w formacie PDF klikając TU lub czytać na blogu. Co jakiś czas będę publikował kolejne rozdziały. Życzę miłej lektury!)

Gdyby nie der, die, das byłyby Niemcy z nas. Problemy z rodzajnikiem zdarzają się każdemu. Nawet w języku ojczystym mylimy czasem rodzaje – męski, żeński i nijaki, które mają odpowiedniki w rodzajnikach w języku niemieckim: ten – der, ta – die, to – das. Wielu moich słuchaczy zapytanych o rodzaj słowa torbiel odpowiedziało ten, a w rzeczywistości jest ta torbiel. Ale skąd właściwie wiemy, że należy w języku polskim użyć takiego, a nie innego rodzaju? Kieruje nami wyczucie. Nie znając słowa, potrafi my prawidłowo dopasować rodzaj. Na przykład wzdryngiwacz do wikarewki ma zaimek ten, pinczandówa ta, spiarato to. Oczywiście o rodzaju decyduje końcówka rzeczownika. Polak używa rodzajów odruchowo, automatycznie, gdyż od dzieciństwa poznaje ten język. W języku niemieckim z czasem będziemy podobnie reagować, ponieważ pewne końcówki rzeczownika będą podpowiadać nam rodzajnik. Jednak na początku należy uczyć się rzeczowników zawsze z rodzajnikiem. Wszystko należy przyswajać w małych dawkach i regularnie. Litra wody mineralnej też przecież nie wypijamy na tzw. ex’a, tylko stopniowo, łyk po łyku, szklanka po szklance.

Słownictwo

(Ten rozdział pochodzi z książki Deutsch mit Akkusativ und Pommes, bitte!  Książkę można nabyć w formacie PDF klikając TU lub czytać na blogu. Co jakiś czas będę publikował kolejne rozdziały. Życzę miłej lektury!)

Słownictwo odgrywa ogromną rolę w każdym języku. Słowa umożliwiają nam precyzyjne wyrażanie myśli. Im więcej słów znamy, tym łatwiej jest nam się porozumieć z innymi ludźmi, wyrażać nasze potrzeby i intencje. Jak więc uczyć się ich i które są te podstawowe? Dużą pomocą są podręczniki do języka niemieckiego, ponieważ zawierają najczęściej używane słownictwo. Należy również pamiętać o tym, aby uczyć się tylko tych słów, które
nas interesują. Lepiej umieć 10 słów dobrze niż 30 byle jak. Dlatego warto obserwować otoczenie i myśleć o standardowych sytuacjach, które mogą nas w życiu codziennym spotkać. Jeśli rozejrzymy się wokoło, np. w domu, zauważymy wiele przedmiotów, których nazewnictwa w języku obcym warto się nauczyć, np. nóż, widelec, telewizor, buty, herbata, telefon, komputer itp. Na 100% się przyda. Wymyślanie sytuacji, w jakich możemy się znaleźć, pomoże nam również w zlokalizowaniu potrzebnych słów, np. jeśli pójdę do sklepu, to muszę wiedzieć, jak nazywają się potrzebne mi produkty. Gdy będę chciał kupić bilet, to muszę wiedzieć, jak się on nazywa w języku niemieckim itp.

Bardzo ważnym jest, aby nie uczyć się słówek z listy na pamięć, gdyż w ten sposób nie ułatwiamy naszemu mózgowi zakorzenienia tych słów w naszej pamięci. Jeśli nauczymy się listy słów, zostaną one zapamiętane na krótki okres czasu, ponieważ zostały tylko przyjęte do naszej pamięci, ale nie otrzymały zakotwiczenia, które umożliwiłoby takiemu słowu zapuścić korzenie. Taką kotwicę otrzymuje słowo wtedy, gdy opracowane zostało w kontekście. Praca mózgu opiera się na skojarzeniach. Nie tworzy on alfabetycznej listy słówek. Umieszcza wyrazy obok siebie, które w jakiś sposób są ze sobą powiązane, skojarzone i robi to w formie gałęzi drzew. Poniżej przedstawiam zasłyszany dowcip, który pokazuje jak to mniej więcej działa:
Wchodzi pijak do autobusu i podaje blondynce bilet, mówiąc:
– Rybko skasujesz mi bilet?
Kobieta zaczęła myśleć:
– Rybka to szczupak. Szczupak to zęby. Zęby to pies. Pies to suka.
Po czym wykrzyknęła:
– Ludzie on nazwał mnie SUKĄ !!!


Poniżej ilustracja przedstawiająca kojarzenie słów:

Słów należy zawsze uczyć się w kontekście. Jeśli uczymy się np. słowa kot, to użyjmy go od razu w zdaniu, np.: Mój kot nazywa się Felix. A jeśli faktycznie mamy kota w domu, to weźmy go na ręce i wypowiedzmy to zdanie. Zapamiętanie tego słowa (nawet zdania) zostanie wzmocnione poprzez wizje, dotyk, zapach i sytuacje. Próbując przypomnieć sobie słowo kot, przypomnimy sobie również to, w jaki sposób nauczyliśmy się tego słowa. Od tej pory Katze będzie nam się kojarzyło z naszym kotem Felixem a nie z papierową listą, do której żywimy tylko negatywne uczucia, bo lista jest długa i muszę się jej nauczyć.

Wróćmy do dni naszych najmłodszych lat, kiedy to uczyliśmy się mówić. Czy mama dała ci listę słówek i kazała ci się ich nauczyć? To, że kot jest kotem dowiedziałeś się w momencie, kiedy zobaczyłeś kota i zostałeś poinformowany, że ten stwór właśnie tak jest nazywany. Tak uczymy się słów od najmłodszych lat. Robinson Crusoe, ucząc się języka Piętaszka, nie posiadał słownika, uczył się słów tak, jak je widział i słyszał. Zapamiętując, powinniśmy używać wszystkich naszych zmysłów. Jeśli zmywasz naczynia, powiedz – zmywam
naczynia. Idąc ulicą, nazywaj wszystko to, co wokół widzisz. Jeśli nie potrafisz czegoś nazwać w języku niemieckim, zapisz, co to było. Znajdź to słowo w słowniku. Następnie zapisz je na kartce i schowaj ją do kieszeni. Przechodząc następnym razem obok tego przedmiotu, wyciągnij kartkę z jego nazwą w języku niemieckim i wypowiedz na głos, co to jest. Wyrzuć kartkę dopiero wtedy, kiedy nauczysz się już tego słowa. Wystarczy jedno słówko dziennie zapisać na kartce, to nie wymaga żadnego wysiłku, jedynie konsekwencji.
Możesz również poprzyklejać karteczki z nazwą na różne przedmioty w domu czy pracy. Wystarczy, że będziesz widział naklejoną karteczkę na wybranym przez ciebie przedmiocie. Chcąc nie chcąc, przeczytasz ją w mgnieniu oka, za każdym razem, kiedy ją zobaczysz. I w taki sposób utkwi to słowo w twojej pamięci. Oczywiście mieszkanie wyklejone karteczkami nie będzie wyglądało rewelacyjnie. Chcąc się ich pozbyć, jak najszybciej będziesz chciał się ich nauczyć.

Wielokrotnie prowadziłem zajęcia w sali z języka włoskiego, gdzie słuchacze poprzyklejali kartki, m.in. na tablice, drzwi, okna, krzesła. Ucząc w tej sali, chcąc nie chcąc, czytałem nieświadomie te karteczki i nagle, ni stąd ni z owąd, wiem, że drzwi po włosku to porta, a okno finestra. Więc jak widać, metoda jest naprawdę skuteczna. Nauka słówek tym sposobem sprawi Ci Drogi Czytelniku na pewno więcej przyjemności niż metoda wkuwania za pomocą listy.